Nul-uren arbeidsovereenkomst is niet altijd nul-uren
Een herkenbare discussie met, in dit geval, supermarktpersoneel.
De studente werkte een aantal jaren op basis van een oproep (nul-uren) contract. Ze deed dat als caissière op doorgaans de zaterdag tussen 14.00 en 20.00 en nog een andere avond in de week. Gemiddeld was dat 13 uur per week.
De supermarktwerkgever wilde om diens moverende redenen (reorganiseren) de werkneemster nog maar 3 uren per week inroosteren, stellend dat hij daartoe vanwege het nul-urencontract met werkneemster gerechtigd was.
Niet dus.
De werkneemster legde de zaak voor aan de rechter. Die stelde dat sprake is van een normale arbeidsovereenkomst, omdat de caissière in de loop der jaren structureel tegen betaling van loon werkzaam was geweest.
In beginsel wordt de omvang van het dienstverband beoordeeld naar het gemiddelde van de werkzaamheden over de laatste drie maanden.
Soms is afwijking mogelijk. Er moet dan wel sprake zijn van duidelijke redenen waarom de laatste drie maanden niet representatief zijn. In dit geval was dat ook zo: gegeven het feit dat werkneemster de laatste drie maanden voordat het geschil ontstond, voor haar zieke oma mantelzorg had verleend. Het gemiddelde over het hele jaar is als maatstaf genomen.
Uitkomst: de werkgever dient de caissière /werkneemster daadwerkelijk 13 uur in de week (en wel op dezelfde dagen als waarop zij al werkte in verband met haar studie) te werk te stellen en het daarover verschuldigde loon te betalen.
Voor de “die hard”: ECLI:NL:RBROT:2015:4645
Maar pas op: in veel sectoren zijn specifieke bepalingen opgenomen in van toepassing zijnde cao’s.
Wilt u meer weten? Neem dan contact op met mr Gijs van den Assum; telefoon 033 – 4321 957 of ga@assumdelft.nl
Geef een antwoord